Początki Księstwa Pomorskiego sięgają lat 1116-1121 kiedy polski książę Bolesław Krzywousty podbił Pomorze. Wschodnia część zajętego terytorium z Gdańskiem, została wcielona do Polski. Zachodnia część Pomorza stała się wówczas lennem polskim, a jego ludność ochrzczono. Władcą podporządkowanego terytorium został książę Warcisław I. Wywodzący się ze słowiańskiego rodu Świętoborzyców książę stał się protoplastą dynastii Gryfitów, która rządziła Pomorzem aż do 1637 roku.
W okresie rozbicia dzielnicowego w Polsce (1138-1320) Pomorze odpadło od Polski przejściowo było zależne od Danii i Brandenburgii, ale ostatecznie się usamodzielniło. Głównymi rywalami Gryfitów była Dania, a następnie Brandenburgia i Meklemburgia. Posiadłości Gryfitów stopniowo powiększały się, na początku XVII wieku sięgały na zachodzie aż za Stralsund, a na wschodzie do okolic Lęborka i Bytowa. W ciągu wieków miejscowy język słowiański był wypierany przez niemiecki. Jednym z politycznych sojuszników Księstwa było Królestwo Polskie. Ważnym wydarzeniem politycznym był ślub księcia Bogusława X z Anną, córką króla Kazimierza Jagiellończyka (1491). We wcześniejszych wiekach także książę Racibór I poślubił córkę księcia Bolesława Krzywoustego, Przybysławę, a książę Bogusław V córkę króla Kazimierza Wielkiego, Elżbietę.
Kulturalny i gospodarczy rozkwit Księstwa Pomorskiego przypadł na przełom XVI i XVII wieku. Okres ten nosi miano Złotego Wieku Pomorza. Katastrofę przyniosła wojna trzydziestoletnia (1618-1648), gdy podczas walk toczonych między armiami cesarskimi i szwedzkimi księstwo zostało spustoszone.
W 1637 roku zmarł bezpotomnie ostatni męski przedstawiciel Gryfitów, książę Bogusław XIV.
W 1648 roku, na mocy kończącego wojnę pokoju westfalskiego dokonano rozbioru Księstwo Pomorskiego. Jego zachodnia część przypadła wówczas Szwecji, a wschodnia Brandenburgii. Państwo Gryfitów zeszło z areny dziejów…
